+ bab 21 +
Kes pembunuhan rumah hantu
(bhg 2)
“Tuan, bila kami boleh beredar?” tanya Cik Suraya.
“Disebabkan tiada apa-apa lagi, awak semua boleh pulang, tapi kami akan menelefon anda semua jika ada apa-apa hal.” Jelas Encik Hamzan.
“Mana Azzam?” tanya Wawa.
“Entah.” Jawab Syazwan.
Semua orang yang ada di situ mula beredar dari tempat kejadian. Tiba-tiba lampu tertutup. Keadaan gelap gelita.
“Apa yang berlaku?” tanya Encik Hamzan, gelisah.
“Semua orang tolong jangan bergerak.” Arah Syazwan.
“Apa sebenarnya yang terjadi?” jerit Cik Farhana. Tiba-tiba ada seseorang di belakangnya. Dia memegang bahu Farhana. Tiba-tiba—
Tiba-tiba lampu terpasang kembali, semua orang terkejut apabila melihat Azzam bertekad menyerang Farhana.
Farhana terus melepaskan pergelangan tangan Azzam. “Apa yang awak cuba buat?” tanya Farhana.
“Sedang cuba untuk membuktikan sesuatu.” Ujar Azzam sambil mengusap pergelangan tangannya yang sakit. Semua orang kehairanan dengan tindakan Azzam.
“Apa sebenarnya yang berlaku?” tanya Encik Hamzan.
“Azzam! apa yang awak cuba buat? Awak tahukan bahaya untuk menutup lampu dengan tiba-tiba. Tiada sesiapa yang tahu apa akan terjadi. Pembunuhnya masih bebas berkeliaran.” Marah Encik Hamzan. Azzam hanya membisu.
“Azzam, ini hasil ujian DNA yang diambil. Betul kata awak, ia serupa.” Azzam tersenyum seorang diri.
“Saya dah agak.”
“Ujian DNA?” Encik Hamzan kehairanan.
“Sebenarnya tuan, pembunuh yang sebenar ada dikalangan mereka berlima.” Terang Azzam sambil menunjuk ke arah suspek.
“Apa? Apa maksud awak, Azzam?” tanya Jihan.
“Awak dah tahu pembunuhnya yang sebenar?” tanya Syazwan. Azzam mengangguk. Semua orang yang ada di situ terkejut.
“Pembunuh sebenar ialah—” Azzam melihat ke arah suspek lalu menunjuk ke arah “Awak Cik Farhana.”
“Apa maksud awak?” ketawa Farhana, namun di dalam hatinnya terkejut dengan tuduhan yang dilemparkan oleh Azzam.
“Kenapa saya nak bunuh tunang sendiri?” tanya Farhana, mula gelisah.
“Mungkin awak bunuh Fahrin disebabkan dia telah mencuri semua idea awak.” Ujar Khairul.
“Idea? Idea apa? Kami buat kajian itu sama-sama dan kebanyakan hasil kajian itu dia punya.” Jelas Farhana.
“Kami semua tahu, sebenarnya semua hasil kajian itu adalah kepunyaan awak. Awak telah mengkajinya sejak awak mula belajar bidang kedoktoran.” Jelas Syafiq.
“Saya ternampak awak menangis semalam dalam keadaan mabuk. Awak juga ada beri tahu saya tentang semuanya.” Ujar Suraya.
“Awak juga ada cakap yang awak geram akan tindakannya mencuri idea awak dan awak ingin membunuhnya.” Jelas Ghazali pula. Farhana membisu.
“Dari tadi awak semua hanya menuduh saya sahaja. Awak semua juga ada motif untuk membunuh mangsa.” Ujar Farhana tersenyum sinis.
“Apa awak cakap? Jangan cakap yang bukan-bukan, Farhana. Jangan tuduh kami sebarangan.” Marah Khairul.
“Apa-apa pun bukan saya yang membunuh Fahrin. Hey budak! Dari tadi awak hanya membisu. Kenapa? Awak nak tukar pembunuhnya pula?” ujar Farhana sambil tersenyum.
“Saya masih tetap dengan pendirian saya, awak ialah pembunuhnya.” Jelas Azzam. Farhana tersentap.
“Awak telah membunuh mangsa dengan menggunakan sebatang jarum.” Ujar Azzam.
“Azzam, ia mustahil untuk mencucuk belakang mangsa kerana ukurannya terlalu pendek dan mustahil untuk menariknya keluar kembali.” Jelas Encik Hamzan. Farhana tersenyum, lega.
“Ia tak mustahil.” Jelas Azzam. Semua orang yang ada di situ terkejut, termasuklah Farhana.
“Ia tak mustahil kalau pembunuh menggunakan jarum menjahit sebagai senjata.”
“Jarum menjahit?” tanya Syazwan.
“Ya. Pembunuh telah menggunakan jarum menjahit. Dia telah mengikat seurat benang di penghujung jarum tersebut lalu menggunakan sesuatu untuk menariknya keluar.” Jelas Azzam.
“Sesuatu? Seperti?” tanya Encik Hamzan.
“Cuba lihat di tangan kanannya.” Azzam menunjuk ke arah tangan Farhana.
“Cincin!” semua orang terkejut.
“Dia telah mengikat hujung benang pada cincinnya lalu menariknya dengan senang ketika membunuh mangsa.” Jelas Azzam lagi.
“Ada masuk dek akalnya.” Ujar Encik Hamzan.
“Tunggu sebentar. Dari tadi awak hanya bercakap sahaja. Tunjukkan buktinya.” Jelas Farhana, mula gelisah.
“Awak telah membuat kesilapan besar dengan meninggalkan senjata pembunuhan.” Ujar Azzam. Farhana tersentap.
“Awak masih ingat tak, sewaktu awak tergesa-gesa untuk meninggalkan tempat kejadian, awak telah terlanggar seseorang.” Farhana membisu.
“Apa? Tak mungkin?”
“Awak terlanggar saya, tapi tanpa pengetahuan awak, bukti pembunuhan telah terjatuh.” Jelas Azzam.
“Tapi bagaimana awak tahu itu ialah Cik Farhana? Saya ingat ia lelaki.” Ujar Jihan.
“Sebab sewaktu dia larikan diri, gaya dia berlari seperti seorang perempuan, lagipun benang yang dia guna sama warna dengan skaf yang dipakai olehnya.” Jelas Azzam.
Azzam terus mengambil benang dan jarum yang dijumpai olehnya.
“Inilah buktinya inspektor.”
“Jarum ini mempunyai DNA mangsa.” Jelas Azzam .
“Setakat seurat benang mana boleh terus tuduh saya. Lagipun, ramai di kalangan mereka mempunyai warna benang yang samakan. Lagipun, mustahil jikalau saya bunuh Fahrin dalam keadaan yang gelap.” Marah Farhana
“Benar kata cik Farhana tu Azzam. Kalau saya menjadi Cik Farhana sukarlah saya nak cari dan tikam Encik Fahrin,” ujar encik Hamzan.
“Jikalau begitu singkirkan nama saya daripada senarai suspek. Saya tidak ada kena mengena dalam kes ini lagi,” Farhana mula bergerak tiga langkah dari situ, tiba-tiba Azzam memanggilnya.
“CIK FARHANAAA, sila tunggu sebentar.” Panggil Azzam.
“Apa lagi?” tanya Farhana dalam keadaan marah.
“Bagaimana awak tahu kedudukan saya ketika keadaan gelap gelita?” tanya Azzam. Farhana membisu.
“Kenapa awak tak boleh jawab? Ini disebabkan awak memakai kanta lekap yang berwarna gelap. Awak berbuat begitu untuk menyesuaikan mata awak dengan keadaan yang gelap.” Jelas Azzam.
“Kanta lekap yang gelap? Tapi itu susah didapati di negara kita.” Ujar Yuya.
“Betul. Kebanyakan warna yang ada di negara kita ialah warna yang cerah. Tak mustahil untuk dia membelinya di luar negara.” Jelas Azzam.
“Ini ialah kanta lekap yang saya maksudkan. Jika awak tak percaya, awak boleh chek DNA Cik Farhana yang terdapat di kanta lekap ini.” Ujar Azzam. Farhana mengeluh.
“Tak perlu. Saya mengaku. Memang saya yang membunuhnya.” Farhana mengaku. Semua orang terkejut kecuali Azzam.
“Tapi kenapa? Takkan sebab dia mencuri idea awak?” tanya Suraya.
“Mungkin itu salah satu sebabnya. Tapi sebab utama saya membunuhnya ialah kerana kematian adik saya dua tahun yang lepas.”
“Adik awak?” tanya Khairul kehairanan.
“Ya, adik saya. Disebabkan lelaki tersebutlah adik saya mati. Kalau dia benarkan saya mencuba ubat yang baru kami cipta, tak mungkin adik saya akan mati. Dia hanya mahu menyiapkan ubat itu untuk dijual dan untuk mendapat keuntungan yang banyak.” Jelas Farhana sambil menangis.
Encik Hamzan segera menggari tangan Farhana lalu membawanya ke balai polis. Adik....... Mimi, abang akan cari kamu.
“Azzam, hebatnya kamu. Awak dah berjaya menyelesaikan kes ini dengan senang.” Puji Encik Hamzan.
“Terima kasih Tini sebab tolong saya. Kalau tidak saya tidak dapat menyelesaikan kes ini.” Tini hanya tersenyum, malu dipuji.
Jihan hanya melihat tanpa berkata apa-apa. “Azzam tahniah!”
“Terima kasih. Saya harap ini tak mengganggu awak berseronok, Jihan.”
“Mana ada. Inilah hari yang paling menggembirakan dalam hidup saya.” Ujar Jihan sambil tersenyum.
Azzam segera melihat ke arah jam tangannya. Dah hampir pukul 9 malam.
“Jom, cepat. Pertunjukan bunga api dah nak bermula.” Ujar Azzam. Mereka segera berlari keluar lalu melihat ke arah langit.
“3...2..1, mula.” Kira Azzam. tiba-tiba bunga api meletup, mengeluarkan warna-warna yang cantik. Azzam melihat ke arah Jihan sambil tersenyum. Jihan kelihatan sangat gembira.
Kalaulah kita sentiasa begini...............
Tapi ini pengakhiran yang menggembirakan dan satu permulaan yang menyakitkan.
WAHILA
Tiada ulasan:
Catat Ulasan